Νούμερο 1756

Ψήνει ο ήλιος αυτές τις μέρες αδερφέ μου

μα στις ψυχές των ανθρώπων τόση παγωνιά

Και άντε εγώ αναρρωτιέμαι

αλλά υπάρχουν βράδια που φοβάμαι

φοβάμαι μπας και είμαι ο μόνος;

Δεν θέλω να είμαι ο μόνος που αναρρωτιέμαι

Καλό και το συναίσθημα

και η αγάπη καλή

αλλά η λογική μας γιατί να πηγαίνει περίπατο;

Ξέρεις κι εγώ είμαι ένας μετανάστης αδερφέ μου

Απλά τυχαίνει να είμαι Ευρωπαίος

Τρομάρα μου

Θαρρείς και αυτό μας κάνει καλύτερο από τους άλλους

Σκουπίδι νιώθω αδερφέ

Σκουπίδι που είμαι μέρος αυτής της σάπιας τους κοινωνίας

Οι υπόλοιποι μετανάστες από χώρες που δεν τις υπολογίζουν

είναι απλά νούμερα και στατιστικές των δυτικών ΜΚΟ

Δώσε ένα ευρώ για να σώσεις ένα παιδάκι στην Αφρική

και ανάθεμα να έχει έρθει ποτέ αλλαγή

Αδερφέ μου εμείς πότε θα κάνουμε κάτι;

Πραγματικά να δράσουμε

Οι άλλοι μιλούν και δε ντρέπονται

Κάνουν εγκλήματα και κοιμούνται το βράδυ ρε

Εμείς δε μιλούμε γιατί φοβόμαστε μη μας κράξουνε για το δίκιο

Και τα νούμερα μεγαλώνουν

Εκείνο το μωρό που το ξέβρασε το κύμα είχε όνομα

Και θα είχε και μέλλον

Και η μάνα του που αγνοείται είχε μια ιστορία να πει

Και ο πατέρας που έμεινε πίσω για να σώσει μια ελπίδα

είχε… ελπίδα

Αδερφέ τους σκατανθρώπους τους δικούς μας πρέπει να σκάσουμε

Μη σωπάς

Μη φοβάσαι

Μη δειλιάσεις

Είμαστε εξαιρέσεις

αλλά με τις εξαιρέσεις έρχονται οι αλλαγές

Κάτω τα σύνορα αδερφέ μου

αυτοί που μας έχουν ανάγκη τώρα μπορεί να μας βοηθήσουν μετά

Και μη λησμονάς

Μόνο κάνε κάτι.

Σολιψισμός σε υπέρθεση

Θεσσαλονίκη-Αθήνα από Ξεφευγή

Και στην άκρη μιας καθωσπρέπει σφιχτής κοινωνίας

που το κάθε τι ελεύθερο ασφυκτιεί εμμονικά για μια ανάσα ελπίδας

Στέκουμε, οι κάπως περίεργοι και διαφορετικοί.

Αυτή η διαφορά είναι που μας κάνει να βλέπουμε 

πέρα από τα μικρά και τα όρια της ασημαντότητας.

Και δε θυμάμαι ρε συ πόσες φορές το έχω πει αυτό κούκλα μου

Όσο ψάχνουν όλοι ένα καλό μουνί να γαμήσουν

εγώ ψυχή ψάχνω

Μια μορφή κατανόησης να επουλώσω τα κενά μου

Και να μου αν δε βάλεις μεικ απ

Μου αρέσεις, όχι επιδερμικά

αλλά βαθειά

στο είναι μου

Ιταμός

Οι φίλοι μου 

δεν έχουν ιδέα τις φρίκες που τρώω

και αυτά που γράφω

Η μάνα μου 

δεν ξέρει πόσες φορές έχω θολώσει με αυτή τη κοινωνία 

και το γνήσιο μίσος που έχω για αυτή τη ζωή

Η κοπέλα που βγαίνει μαζί μου 

δεν φαντάζεται πόσο πολύ φοβάμαι με τους ανθρώπους

Και οι περαστικοί 

απλά πηγαίνουν σπίτι από τη δουλειά

Βλέπω αυτό το κόσμο περισκοπικά

Μέσα στο δικό μου μυαλό για διαστημόπλοιο 

νιώθω σαν ένας επισκέπτης

Ξένος, μα όλοι μου φαίνονται ίδιοι

Κι εγώ ένας από αυτούς, χαμένος μέσα τους

Δε το βλέπουν

Δε το ξέρουν

Και ίσως δε τους νοιάζει

Περπατάνε τριγύρω μου κι όμως, 

η οπτική μου εστίαση τους κάνει να φαίνονται τόσο μακριά

Τυχαίος μονόλογος ορατής πλάνης

Μισώ τα καλοκαίρια

Τα καλοκαίρια νιώθω πως εισέρχομαι σε ένα είδος στάσης

Στάση συναισθημάτων

Στάση σκέψεων

Στάση αντίδρασης ενάντια σε αυτή την πουτάνα την αδράνεια

Οι ογκώδεις καύλες μου

γαμάνε τα χιλιομετρικά μου σχέδια για ρομαντισμό

και εφόσον δε σε έχω και σήμερα

έχω αλκοόλ

Ίσως θα τη βγάλω πάλι με το χαρτί

Θα κάνω χειμώνα αυτό το καλοκαίρι στο μυαλό μου

για να μπορέσω λίγο να αφήσω το μυαλό μου

να ξεράσει ιδέες

Γιατί το έχω ανάγκη

Που να σου λέω μωρέ τι άλλο έχω ανάγκη

Εγώ δε γεννήθηκα για συμβατικές αγάπες

Και νιώθω απερίσκεπτα μόνος

σε ένα κόσμο γεμάτο από γαμήσια

σχέσεις ατελέσφορες

σκέψεις δυσανάλογες

Θα ήθελα να έχω μια στιγμή πίσω από τα παιδικά μου χρόνια

Να πάω να δω εκείνη τη μπασκέτα

στην οποία έχυνα ιδρώτα μέρα νύχτα

απλά για να παίξω

Έχω να παίξω καιρό

Μεγάλωσα και γω

Μεγάλωσες και συ

Μίκρυναν οι αποστάσεις στο δρόμο μας

αλλά μεγάλωσαν οι αποστάσεις στα μυαλά μας

Για μια δόση ελευθερίας και αισθηματικής ολοκλήρωσης

παραμένω αδιάλλακτα ρομαντικός

αφού δε θα γαμήσω και δε θα αγαπήσω

τουλάχιστον θα γράψω

Έτσι ξεχνώ

Έτσι θα με ακούσει, μακάρι, έστω και ένας

Άτιτλο σημείωμα στη τσέπη του δολοφονημένου πολίτη 23037

Και θυμάμαι να διαβάζω κάπου

πως οι αρχάιοι Αιγύπτιοι 

είχαν 50 διαφορετικές λέξεις για την άμμο

Και σκέφτομαι πώς δε μπορώ να αρθρώσω

έστω και μια λέξη όταν με πνίγει η αδικία αυτού του κόσμου

Ξέρεις, δεν είμαι από αυτούς που θα αρκεστούν σε ένα χάπι

Θέλω να τη νιώσω όλη την οργή μέσα μου

Και θυμάμαι κάπου αλλού να διαβάζω

πως οι Εσκιμώοι έχουν, λέει, 100 λέξεις για το χιόνι

αλλά οι λέξεις είναι λίγες

για να σου εκφράσω, γιατί πρέπει να σηκωθείς

από το πληκτρολόγιο σου

από τον καναπέ σου

να φύγεις από βόλεψή σου

και να αρχίσεις να διεκδικείς

όχι μόνο τα βασικά 

αλλά αυτά που σε γεμίζουν αξιοπρέπεια

Ξέρω αισιοδοξώ, 

αλλά ξέρεις, αληθινός αν είμαι

το νιώθεις και συ κάπου μέσα σου

Κάπου μέσα σου θέλεις να φωνάξεις

Φτάνει! Φτάνει ρε

μπουρλότο θα τα κάνω τα λεφτά σας

Εγώ θέλω απλά να ζήσω

Σήμερα βάζω μπροστά στο τραπέζι μονάχα μία λέξη.

Αυτή η λέξη με χαρακτηρίζει

πέρα από κάθε αναρχική μου ιδεολογία

Αυτή η λέξη με σμπρώχνει δίπλα

σε κάθε πονεμένο

και κάθε κατατρεγμένο

πεινασμένο και φιλότιμο

Σήμερα δηλώνω άνθρωπος

Και θέλω και εσύ να είσαι μαζί μου

Ξέχνα ρε τα σύνορα

Ξέχνα ότι είσαι Γερμανός

Γάλλος και Ισπανός, ή Ασιάτης

Ξέχνα ότι είμαι Έλληνας

Ξέχνα τα νούμερα και τις στατιστικές.

Δηλώνω άνθρωπος και θέλω μαζί να ξεκινήσουμε 

να αλλάζουμε και τους άλλους

να τους φέρουμε δίπλα μας

Και θα μας αντισταθούν

Και θα μας πολεμίσουν

Αλλά δεν τίθεμαι να το βάλω κάτω

όσο δε φεύγεις από δίπλα μου

Δηλώνω άνθρωπος

Η οικονομική

Η κρατική

Η πατριωτική

Η σεξιστική σας βία

πλέον δε με πιάνει

Δηλώνω άνθρωπος

09.07.2015–02:00

Σκιερ

Λειψανθρωπία

Μουντίλα

και μια ποίηση που έχει στερέψει σαν το καλοκαίρι που σου στερεί τη βροχή

και όταν την βλέπεις παρά που σου’χει λείψει βρίζεις

γιατί δεν έχουμε μάθει να εκτιμούμε τα απλά

Ανατολικά των συναισθημάτων και των φόβων για δήθεν έρωτες

έχουμε απλά τη μουσική

αυτό το μαγικό κουτί που κλείνει μέσα του ένα σωρό πινελιές

Και συναισθήματα

Πού να σου το δώσω να το καταλάβεις κοπέλα μου

Πού;

Όταν εγώ σου μιλάω, 

σκέφτεσαι αν τα βυζιά σου είναι αρκετά μεγάλα

Όταν θέλω να δω το μυαλό σου

κοιτάς να δεις μέσα από τη μπλούζα μου κι αν έχω κοιλιακούς

Όταν θέλω να σε δω γυμνή/συναισθηματικά

κοιτάς τις φίλες μου στο Facebook

Και έτσι

σήμερα βρέχει

και εγώ μιλάω για ξηρασία

Ξέρεις,

Ανθρωπιάς

Φοβού

Θα με βλέπεις και θα τρέμεις.

Γιατί θα είμαι εκεί να σου θυμίζω πως 

είμαστε μετανάστες

είμαστε πρόσφυγες

είμαστε παιδιά πολέμου

είμαστε φτωχοί

πεινασμένοι, αλλά φιλότιμοι

και με μισό ψωμί θα ταϊσουμε τους άλλους 

πριν φάμε εμείς

Είμαστε εκεί 

κάτω από τις κουκούλες που τόσο φοβάσαι

γιατί τα μάτια δε τα κοιτάς ποτέ

Εμείς γι αυτά πεθαίνουμε

Είμαστε φυλακισμένοι

Είμαστε βασανισμένοι

Είμαστε ποδοπατημένοι

από την εξουσία που ψήφισες

Είμαστε πτώματα

ξεβρασμένα στη θάλασσα

πεταμένα σε μια γωνιά του πάρκου

με μια σύριγγα στη φλέβα

ή στο κράσπεδο 

μαχαιρωμένα από το μίσος σου ή την σιωπή σου

Είμαστε άναρχοι

και ενώ δε σου έχουμε κάνει κάτι

μας φοβάσαι

Θα τρέμεις

Γιατί έχουμε μαζί μας τους διαφορετικούς

Είμαστε ομοφυλόφιλοι

Είμαστε κάθε λογής ανένταχτη στη μικρή σου ιστορία

που σου πλέξαν από μωρό για να κοιμάσαι ήσυχα.

Τέρμα όμως

Τώρα σειρά έχουν τα δικά μας όνειρα

Και θα γίνουν οι δικοί σου εφιάλτες.

Είμαστε άνθρωποι

Και είμαστε τόσοι πολλοί

Ερχόμαστε

Τώρα θα τρέμεις

Φέρνουμε, αγάπη.

Αφιερωμένο σε κάθε ψυχή που μπορεί και ονειρεύεται έναν κόσμο ισότητας και αλληλεγγύης. Ας γίνουμε επιτέλους καταιγίδα.