Friday, August 14, 2015

Νούμερο 1756



Ψήνει ο ήλιος αυτές τις μέρες αδερφέ μου
μα στις ψυχές των ανθρώπων τόση παγωνιά
Και άντε εγώ αναρρωτιέμαι
αλλά υπάρχουν βράδια που φοβάμαι
φοβάμαι μπας και είμαι ο μόνος;
Δεν θέλω να είμαι ο μόνος που αναρρωτιέμαι
Καλό και το συναίσθημα
και η αγάπη καλή
αλλά η λογική μας γιατί να πηγαίνει περίπατο;
Ξέρεις κι εγώ είμαι ένας μετανάστης αδερφέ μου
Απλά τυχαίνει να είμαι Ευρωπαίος
Τρομάρα μου
Θαρρείς και αυτό μας κάνει καλύτερο από τους άλλους
Σκουπίδι νιώθω αδερφέ
Σκουπίδι που είμαι μέρος αυτής της σάπιας τους κοινωνίας
Οι υπόλοιποι μετανάστες από χώρες που δεν τις υπολογίζουν
είναι απλά νούμερα και στατιστικές των δυτικών ΜΚΟ
Δώσε ένα ευρώ για να σώσεις ένα παιδάκι στην Αφρική
και ανάθεμα να έχει έρθει ποτέ αλλαγή
Αδερφέ μου εμείς πότε θα κάνουμε κάτι;
Πραγματικά να δράσουμε
Οι άλλοι μιλούν και δε ντρέπονται
Κάνουν εγκλήματα και κοιμούνται το βράδυ ρε
Εμείς δε μιλούμε γιατί φοβόμαστε μη μας κράξουνε για το δίκιο
Και τα νούμερα μεγαλώνουν
Εκείνο το μωρό που το ξέβρασε το κύμα είχε όνομα
Και θα είχε και μέλλον
Και η μάνα του που αγνοείται είχε μια ιστορία να πει
Και ο πατέρας που έμεινε πίσω για να σώσει μια ελπίδα
είχε… ελπίδα
Αδερφέ τους σκατανθρώπους τους δικούς μας πρέπει να σκάσουμε
Μη σωπάς
Μη φοβάσαι
Μη δειλιάσεις
Είμαστε εξαιρέσεις
αλλά με τις εξαιρέσεις έρχονται οι αλλαγές
Κάτω τα σύνορα αδερφέ μου
αυτοί που μας έχουν ανάγκη τώρα μπορεί να μας βοηθήσουν μετά
Και μη λησμονάς
Μόνο κάνε κάτι.

Wednesday, August 5, 2015

Σολιψισμός σε υπέρθεση

Θεσσαλονίκη-Αθήνα από Ξεφευγή

Και στην άκρη μιας καθωσπρέπει σφιχτής κοινωνίας
που το κάθε τι ελεύθερο ασφυκτιεί εμμονικά για μια ανάσα ελπίδας
Στέκουμε, οι κάπως περίεργοι και διαφορετικοί.
Αυτή η διαφορά είναι που μας κάνει να βλέπουμε 
πέρα από τα μικρά και τα όρια της ασημαντότητας.
Και δε θυμάμαι ρε συ πόσες φορές το έχω πει αυτό κούκλα μου
Όσο ψάχνουν όλοι ένα καλό μουνί να γαμήσουν
εγώ ψυχή ψάχνω
Μια μορφή κατανόησης να επουλώσω τα κενά μου
Και να μου αν δε βάλεις μεικ απ
Μου αρέσεις, όχι επιδερμικά
αλλά βαθειά
στο είναι μου

Ιταμός



Οι φίλοι μου 
δεν έχουν ιδέα τις φρίκες που τρώω
και αυτά που γράφω

Η μάνα μου 
δεν ξέρει πόσες φορές έχω θολώσει με αυτή τη κοινωνία 
και το γνήσιο μίσος που έχω για αυτή τη ζωή

Η κοπέλα που βγαίνει μαζί μου 
δεν φαντάζεται πόσο πολύ φοβάμαι με τους ανθρώπους

Και οι περαστικοί 
απλά πηγαίνουν σπίτι από τη δουλειά

Βλέπω αυτό το κόσμο περισκοπικά
Μέσα στο δικό μου μυαλό για διαστημόπλοιο 
νιώθω σαν ένας επισκέπτης
Ξένος, μα όλοι μου φαίνονται ίδιοι
Κι εγώ ένας από αυτούς, χαμένος μέσα τους
Δε το βλέπουν
Δε το ξέρουν
Και ίσως δε τους νοιάζει
Περπατάνε τριγύρω μου κι όμως, 
η οπτική μου εστίαση τους κάνει να φαίνονται τόσο μακριά