Ξέρεις δεν ελπίζω σε τίποτα. Όχι γιατί είμαι απαισιόδοξος αλλά γιατί πολύ απλά, οι ελπίδες δε σου δίνουν το ψυχικό σθένος να πάρεις αποφάσεις. Είμαι πραγματιστής. Ναι αυτό είμαι, ψυχρός, και λογικός. Αυτό είμαι, επειδή δεν είμαι ερωτευμένος. Αν ήμουν ερωτευμένος, θα ήμουν ευαίσθητος και μαλακός. Τι μαλακός, μαλάκας δηλαδή.
Ξέρεις είναι ξημερώματα και πληκτρολογώ στο laptop αυτές τις σειρές χωρίς να ξέρω που θα βγει. Συνήθως έτσι κάνω όπως και να’χει, ανάθεμα τα κολλήματά μου. Το χρωστάω πάντως, στη μουσική και σε αυτό το μυαλό που δε λέει να σταματήσει να μου φωνάζει. Διπλή κατάρα, δε μπορώ χωρίς αυτά αλλά αυτά με ταλαιπωρούν.
Θα’πρεπε να κοιμάμαι. Αν με πάρει ο ύπνος θα ξυπνήσω, στις 5 το πρωί χωρίς λόγο, και όταν καταλάβω που είμαι, θα προσπαθήσω να ξανακοιμηθώ ψιθυρίζοντας τους στίχους του τραγουδιού που παίζει. Και το πρωί θα ξυπνήσω, θα βγω να πιω έναν καφέ με τους φίλους, και αν είμαι τυχερός σήμερα, θα νιώσω λιγότερο μόνος, θα πούμε και καμιά μαλακία να περάσει η ώρα βρε αδερφέ.
Αναρωτιέμαι σε ποιόν τα γράφω αυτά, πολλές φορές. Μα θα σου πω. Άλλες φορές τα γράφω σε σένα, Άγγελε. Άλλες φορές τα γράφω σε σένα που μπορεί να τύχει και να διαβάσεις αυτές τις σειρές. Άλλες φορές τα γράφω σε σένα φίλε που δε θα με διαβάσεις ποτέ αλλά θα με καταλάβεις μόνο και που θα σε κοιτάξω. Πολλές φορές τα γράφω και σε σένα, αγάπη μου, αλλά δε σε έχω γνωρίσει ακόμα. Κουφό, το ξέρω, αλλά ποιητική αδεία, την καταχρώμαι.
Νομίζω, αυτό το γράμμα να έχει μια μελαγχολική χροιά. Και γι αυτό γράφοντας σκέφτομαι μόνο, σιωπή.
