Μια ζωή μέσα στην αϋπνία
να πολεμάμε τέρατα
που οι ίδιοι έχουμε φτιάξει
Και μια ζωή κοιτάμε κάτω
μόνο κάτω
σκουπίδια, πεζοδρόμια
και πατημένες, ξεραμένες τσίχλες
Το φεγγάρι τόσο όμορφο
και ο ουρανός σα ζωγραφιά
αλλά οι παρωπίδες, αυτούσια τύφλωση
σε γενιές δίχως όνειρα
Γιατί άραγε τα ‘χουμε κάνει θάλασσα;
Γιατί δε μπορούμε να βρούμε την άκρη;
Δεν θέλουμε για μήπως δε μπορούμε;
Τελικά αυτή η Ιθάκη
σαν πολύ μακριά να έχει πέσει
και δικέ μου φοβάμαι
φοβάμαι το ξενέρωμα που θα φάμε
όταν φτάσουμε εκεί
και τα πάντα είναι ερημωμένα
Ο κόσμος σήμερα είναι λίγο πιο άδειος
Στη τσέπη
στο μυαλό
στα αισθήματα
Στο ‘χα πει
Τουλάχιστον έχουμε τη μουσική
Αυτό κι αν αξίζει
Κράτα γερά
No comments:
Post a Comment