Είμαι ένα ποιήμα
άναρχο και ρομαντικό
μίζερο και παραύτα ελπιδοφόρο
είμαι στίχοι
διαβασμένοι σε βροχερή ημέρα
ψυχρού Νοέμβρη
πλάι σε αχνιστό ζεστό καφέ
και σκονισμένη βιβλιοθήκη
Είμαι όνειρο μικρού παιδιού,
και μια ιστορία από τα περασμένα
Της γιαγιάς φυλακτό
και άρωμα άνοιξης
στο πρωτανθισμένο μπουμπούκι ενός φυτού
Με φαντάζουν σα φόβο
πικρό εφιάλτη γνώριμου κόσμου
μα είμαι ελπίδα
στο βάθος, αλλά πάντα φωτεινή
σαν τη πρώτη σου αγάπη
Και ντύνομαι μέλλον
και είμαι ηλιαχτίδα
που σαρώνει κάθε χορτάρι
και διαπερνά κάθε δέντρο,
και ένα σάπιο κτήριο
να με βλέπουν οι νεαρές
και να ανοίγουν οι καρδιές τους
Είμαι ότι δε μπόρεσες να κάνεις
Είμαι ότι θα ματώσεις για να έχεις
Είμαι γνήσια
και βαθιά αλληλεγγύη
Ανθρώπινη
Τολμηρή
μα πάντα μακρινή,
Ουτοπία
No comments:
Post a Comment